Распасажаны дом : аповесці

Ці ўдаецца чалавеку супраціўляцца абставінам? Ці 
хапае духоўнай і фізічнай сілы, настойлівасці і жыццёвай 
мудрасці перайначыць іх на сваю карысць? Што важ- 
ней: знарок забыцца на ўсё перажытае, хутчэй выкінуць 
з памяці, засяродзіцца ў самім сабе, ці не адрывацца ад
людзей, разам, сумесна таптаць дарогу ў заўтрашні дзень 
для сваіх дзядей? 
Гэтым жывуць героі кнігі. Аловесць «Апошняе ігрышча» — пра жыхароў хутара Язавец, што да Нясвіжчыне 
ў былой Заходняй Беларусі. Яны яшчэ не ведаюць, што 
чакае іх пасля 17 верасня 1939 года, калі Савецкая Армія 
сваім вызваленчым паходам з’яднае беларускія землі ў 
адну дзяржаву. Не здагадваюцца, як складзецца іхні лёс 
пасля «добраахвотнага» ўступлення ў калгас і такога ж 
«добраахвотнага» перасялення з хутара. Пра гэта ўжо 
аловесць «Распасажаны дом, або Хутарская вольніца».