Збор твораў у двух тамах. Том 1. Літаратурна-крытычныя працы. Том 2. Проза, паэзія, філязофія, публіцыстыка, запісныя кніжкі, дзёньнікі, лісты.

Сама гісторыя захаваньня і вяртаньня архіву цікавая і кранальная. У кастрычніку 1931 г. Ганна Бабарэка з дочкамі Элеанорай і Алесяй, падобна сем’ям іншых рэпрэсаваных дзеячоў культуры, пераехала жыць да мужа ў месца яго высылкі, горад Слабадзкі Ніжагародзкага краю. З сабою яна прывезла і цудам ацалелы пасьля першага арышту менскі архіў А. Бабарэкі1, бо і ў выгнаньні крытык працягваў творчую працу, спадзеючыся, што па вяртаньні зноў зможа адкрыта займацца літаратурнай дзейнасьцю. Праўда, пасьля таго, як тэрмін высылкі быў прадоўжаны, надзеі на выратаваньне пабляклі.

Улетку 1937 г., прадчуваючы новую хвалю арыштаў, нейкую частку рукапісаў (напрыклад, лісты сяброў–узвышаўцаў) сям’я спаліла на вогнішчы. І сапраўды, неўзабаве, увечары 25 ліпеня 1937 г., па Адама Бабарэку прыйшлі апэратыўнікі. Зразумеўшы мэту іх візыту, Ганна Бабарэка тэрмінова змусіла дзевяцігадовую дачку Алесю легчы „спаць“ на канапу. Абшукаўшы кватэру, супрацоўнікі НКВД канфіскавалі багата кніг, лістоў і канспэктаў, а канапу з „заснулай“ дзяўчынкай вырашылі не кранаць. Тым ня менш менавіта там, у канапе, была патаемная шуфляда, дзе захоўваліся рукапісы А. Бабарэкі. Дзякуючы гэтаму сапраўды гераічнаму ўчынку спадчына пісьменьніка была ўратавана.